U źródeł stołecznego Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera tkwi głębokie przekonanie, że człowiek jest nie pogodzony z samym sobą, z otaczającą go rzeczywistością. To „teatr, który się wtrąca”, który chce być miejscem dostępnym dla każdego widza, gotowego na kulturalny ferment.
Wydobywa i manifestuje skomplikowane, niejednoznaczne postawy człowieka do życia i śmierci, dobra i zła, miłości i nienawiści, do praw rządzących narodami, społecznościami, mówi o sprawach uniwersalnych, aktualnych. Usytuowany u zbiegu Alei Zielenieckiej i ulicy Zamoyskiego, nieopodal Stadionu Narodowego, działa siedemdziesiąt jeden lat, od 10 lutego 1945 roku. Plakaty Teatru Powszechnego nigdy nie mówią wprost. Wyróżniają się różnymi klimatami i konwencjami, sugestywnymi komentarzami i interpretacjami przedstawianego dzieła scenicznego, frapującymi rozważaniami nad światem i ludzką naturą, dociekliwymi aluzjami do rzeczywistości. Są refleksyjne, metaforyczne, pełne poetyckiej wrażliwości, nasycone ekspresją i głęboką symboliką. Mocno akcentują swoją obecność w ruchliwej, krzykliwej przestrzeni miejskiej. Zaskakują, zadziwiają. Udanie odwołują się do wyobraźni widza. Budzą uznanie, podziw. Dla teatru na warszawskiej Pradze projektowali i projektują najwybitniejsi polscy graficy, m.in. współtwórcy polskiej szkoły plakatu: Roman Cieślewicz, Jan Lenica, Jan Młodożeniec, Franciszek Starowieyski, Waldemar Świerzy, Henryk Tomaszewski. Na wystawie „Plakaty Teatru Powszechnego w Warszawie” zobaczyć można ponad trzydzieści prac twórców różnych nurtów, kilku pokoleń, m.in.: Mirosława Adamczyka, Józefa Czerniawskiego, Stasysa Eidrigevičiusa, Joanny Górskiej, Mieczysława Górowskiego, Cypriana Kościelniaka, Andrzeja Krajewskiego, Jana Lenicy, Piotra Młodożeńca, Marka Oleksickiego, Pawła Osiała, Andrzeja Pągowskiego, Wiktora Sadowskiego, Jana Sawki, Jerzego Skakuna, Franciszka Starowieyskiego, Waldemara Świerzego, Wiesława Wałkuskiego, Leszka Żebrowskiego.
Wystawa będzie dostępna do 15 maja br.
